Bij de vakbond hebben ze wel goed begrepen hoe de media te bespelen. Aandacht is er dan ook volop voor de stakers. Ludieke inzet van kamelen en sjeiks maken de acties veelal sympathiek in de ogen van het grote publiek. Het is net het sprookje van Alladin. Je kunt wel van alles willen, maar als iets te mooi is om waar te zijn, is het vaak ook niet waar.
Ron Steenkuijl is commercieel directeur Asito
Als je er met een scherper oog naar kijkt ontwaar je een meer fundamentele verandering hoe we denken met elkaar om te kunnen gaan waardoor de acties in mijn ogen een stuk minder sympathiek zijn dan ze op het eerste gezicht ogen. We zien een samenleving in Nederland ontstaan die verder polariseert en waarin activisme door menige beweging gestimuleerd wordt. De vakbeweging heeft de weg van het activisme inmiddels ook met liefde omarmt en zet deze methode vol overtuiging van het eigen gelijk in.
De vraag is of deze ingeslagen weg door de vakbond niet leidt tot een verdere polarisatie van de arbeidsverhoudingen. Als je extreem stellig bent van je gelijk en niet meer kunt zien dat de waarheid in het midden ligt kom je langzaam in een loopgraaf terecht. De vakbeweging heeft zich in deze staking inmiddels zo diep ingegraven op het issue van de wachtdagen dat het bijna onmogelijk is om zonder ‘wachtdagen’ resultaat terug te gaan naar de achterban. En dat is precies waar de schoen wringt. Als je eisen onwrikbaar op tafel komen dan wordt het steeds moeilijker om te bewegen. Feitelijk wordt door de gekozen stakingsmethode de bewegingsvrijheid van de vakbond steeds kleiner en kom je langzaam pat te staan. Als vakbeweging kun je dan bijna niet anders dan maar doorstaken zelfs als je weet dat je niet meer op het juiste spoor zit. Dit veroorzaakt op zijn beurt dat de verhoudingen tussen de partijen enkel maar scherper worden en het steeds moeilijker wordt om met elkaar te zoeken naar oplossingen die de sector recht doen. Het verscherpen van de verhoudingen werpt argwaan op tussen de onderhandelende partijen. Zeker als je weet dat stakingen op voorhand zijn belegd. Het levert een hoop rumoer op met voor niemand een bevredigend resultaat. Daar komt bij dat als je steeds weer de confrontatie opzoekt door te escaleren er een goede kans bestaat dat er een ‘stakingsspiraal’ ontstaat waardoor bij een volgende CAO onderhandeling de inzet van activistische middelen steeds sterker dreigen te worden met de kans op verdere polarisatie.
Ik geloof in goede arbeidverhoudingen waarbij werkgevers en werknemers hun belangen op een goede manier met elkaar in balans brengen. Dat is geven en nemen, zeker in een tijd dat we als land het zwaar lekkende dak dienen te reparen voor het van kwaad tot erger wordt. Dat vereist realisme, overleg en het lef om samen te werken. De activisten machine die nu langzaam in het polderlandschap ontstaat helpt hier zeker niet aan mee.
Twitter: @ronsteenkuyl
