Ton Christianen: Achteraf…

 

Ton Christianen (t.christianen@osb.nl) is bedrijfsadviseur bij OSB.

 

Zo raar, ik kende de man niet bijzonder goed, maar afgelopen voetbalseizoen zeer regelmatig met hem gesproken. ’s Ochtends vroeg langs de lijn, bakkie koffie doen, een eerste grap en een grol, de vorderingen van zijn zoon bespreken, soms samen in dezelfde auto naar een uitwedstrijd. En nu…is niet meer, weg, zo maar, verdwenen. De kerk zat vol. Koen had een rijk leven. Een gezin met vier kinderen, veel vrienden, gewaardeerd collega, actief in verschillende verenigingen. De kerk zat vol. En terecht. De dienst stond in het teken van zijn dynamisch leven. Tussen de herinneringen door die werden opgehaald door o.a. zijn tweelingbroer, broer, zwager en collega’s, werden foto’s getoond van Koen, zijn gezin, zijn familie. Gewone foto’s die dan een extra betekenis krijgen. Foto’s die een verdergaand beeld geven van een, zoals ik hem kende, prettig en open man. Maar behalve zijn directe familieleden, spraken ook zijn gezinsleden. Eerst zijn vrouw. Bijzonder hoe ze daar stond, wat ze vertelde. Waardering voor het feit dat ze dat kan. Toen zijn kinderen. Alle vier. De oudste eerst.

 

Hoe hartverscheurend als de kinderen vertellen hoe ze hem missen, hoeveel ze van hem houden. De jongste, Giel, als laatste. Dat jongetje zat dus bij mij in het team. Net 9 jaar. Hij wist niet goed wat te zeggen, dus besloot hij om een liedje van Guus Meeuwis te zingen, “Brabant”. Zijn vader kwam uit Brabant, ze wonen in Brabant. Giel vond het fijn als mensen mee zouden zingen, maar alleen als we de tekst kenden. Met een klein, breekbaar stemmetje begon hij te zingen. In zijn eentje. In de microfoon. “een muts op mijn hoofd, mijn kraag staat omhoog. Het is hier ijskoud……” zachtjes aan beginnen meer en meer mensen mee te zingen. Ik niet. Kan het niet. Mijn keel zit dicht. Het geluid zwelt aan, maar blijft op een indrukwekkende manier ingetogen. En Giel blijft zingen. Dapper, maar o zo kwetsbaar. Het laatste deel van het liedje redt Giel niet. Terwijl zijn kleine handjes steun zoeken en vinden in de omhelzing van zijn broer en zussen, zingen de aanwezigen in de kerk door, tot aan de laatste zin. Een paar seconden blijft het stil en dan begint men, niet geënsceneerd, te applaudisseren. Ingehouden, maar oprecht. Gepast. Overweldigend door gematigdheid. Dit zijn van die momenten die blijven je bij. Vergeet je nooit meer. Het beeld wat ik, gedurende de herdenkingsdienst, van Koen krijg is die van een warm persoon. Met een groot hart. Onbaatzuchtig.

 

Als de herdenkingsdienst is afgelopen, loop ik naar huis. De wind giert door de bomen en door mijn hoofd. En achteraf heb ik spijt. Niet zozeer om wat ik heb gedaan, maar meer om wat ik niet heb gedaan. Achteraf denk ik: waarom heb ik Koen niet beter leren kennen? Niet dat daar nu een specifieke reden voor zou zijn, want behalve het voetbalveld kruisten onze wegen elkaar niet, maar zo maar. Omdat ik dan een persoon zou hebben leren kennen waar ik waarschijnlijk wat van had kunnen leren. Of was het alleen al maar omdat hij een prettige vent was waarmee het leuk omgaan was. Achteraf vraag ik mezelf af, nee, realiseer ik me, dat het verdiepen in personen in je omgeving, je altijd een rijker mens maakt. Van mensen die, ongevraagd en ongemerkt, in je leven komen. Dichtbij of meer op afstand. Of het nu, zoals in dit geval, in de privésfeer is, of met je collega’s of je personeelsleden, zou niet uitmoeten maken. De vraag is wat je er mee doet.

 

Maar ja, da’s achteraf…